Eindelijk… het heeft wat tijd en moeite gekost maar nu was het zover. Buddy Whittington kwam naar de Bordeline. Na het ontbinden van de Bluesbreakers door John Mayall kan Buddy zijn ding beginnen doen en als band heeft hij geopteerd voor 3 Britse bandleden die mekaar zelf al door en door kennen. Op de drums hebben we Steve Dixon. Aan de bas is er Peter Stroud  en op de toetsten is er Roger Cotton. Deze laatste heeft zelf nog recent een Cd uitgebracht op Note-music.Uk en zowel Peter Stroud als Buddy Whittington hebben meegewerkt om dit album te helpen realiseren.

Het aanvangsuur zou 18.00u zijn maar door een misverstand werd het aanvangsuur in het begin als vanouds vermeld en daardoor werd 18.00 ook wat verlaat. Rond 19.30u was het dan zover en Buddy beklom het podium met in zijn zog zijn kompanen. Wie de Bluesbreakers regelmatig aan het werk heeft gezien met  John Mayall weet ondertussen al dat Buddy een zwak heeft voor Freddie King (1934-1976)  en het is dan met nummers als o.a. Big Legged Woman dat de Borderline kan kennismaken met subtiele en haarfijne gitaarspel van Whittington. Dat Buddy een gitaarvirtuoos is staat buiten kijf maar hij is niet van het type dat loeiharde solo’s gaat brengen maar eerder fijne en niet al te lange riffs en daarbij ruimte geeft aan zijn band om ook in de schijnwerpers te treden.

Dat John en Buddy als vrienden uit elkaar zijn gegaan kan je merken doordat de mond van Whittington nog vol is van Mayall en de Bluesbreakers en brengt hij zelfs nog nummers uit diens laatste Cd  ‘in The Palace Of The King’ uit 2007. Met ‘I Love You More Every Day’ en ‘To Much Of A Good Thing’ wijkt hij zelfs even van zijn idool ‘Freddie King’ af.  Eén van de laatste nummers van set 1 is een instrumentaal medley met tribute aan Peter Green maar eindigt met riffs van …jawel Freddie King met zelfs een vleugje  Jimmy Hendrix en zo wordt het tijd om een kleine commerciële stop in te lassen zodat de eerste CD’s van eigenaar kunnen veranderen.

Na een kleine 20 minuutjes beginnen ze er terug aan, voor een wat later blijkt een veel langere set. In het begin van deze set laat Whittington horen dat hij ook aardig een potje slide kan brengen wat de bewonderaars  van hem hier aanwezig uiteraard niet zal verbazen. Na ook wat nummers uit zijn eigen CD met o.a. ‘Second Banana’ wordt het weerom tijd voor King als is het ditmaal werk van B.B. en brengt hij het zeer integere ‘How Blue Can You Get’ en begint stilaan het eerste slijm uit de aanwezige gitaristen hun mond te komen.

Ook aan SRV wordt een ode gebracht met ‘SRV’ als titel van de song en waarbij in de outro terug een ‘Hendrix-riff’ in wordt verwerkt maar naar het einde toe een ganse medley bevat van Freddie King nummers en met de eerste noten van een slowbluesje  worden de eerste schuchtere danspasjes ondernomen op de dansvloer. Na deze slow kan Fred Klee  mee op het podium komen en wordt het funky met Delbert’s ‘Shakey Ground’. Na een concert dat naar de 3 uur toegaat wordt de band nog eens aan ons voorgesteld en hebben we ondertussen kunnen vernemen dat Peter Stroud hier op een eigen gemaakte basgitaar staat te spelen en merken we op dat hij bewust of niet de ‘frets’ heeft vergeten te plaatsen maar dat heeft Peter niet belet om een aardige solo uit zijn mouw te schudden.

Als laatste komt er nog eens een ode aan Freddie King maar diens nummers worden door bijna iedere bluesgitarist in ere gehouden en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.  Exit Buddy ? maar dat was zonder zijn aanwezige fans (incluis Fred) gerekend en begon De Buddy Whittington Bluesband aan een reeks bissers zoals het onvermijdelijke ‘Goin’ Down’ en op verzoek van Jean een Shadows tune (hoe geen Gabriel Rios?) en last but not least nog eentje van Delbert McClinton  en met ‘Every Time I Roll The Dice’ was het liedje voor Buddy definitief uit en had iedere aanwezige zich veel beter geamuseerd dan ’s morgens zijn kiesplicht te hebben moeten vervullen want dat was een bedrijvigheid dat minder inspirerend werkte en achteraf een vergeefse moeite bleek te zijn wat we niet kunnen zeggen van dit prachtige en hoogstaand concert.